click here for the Dutch version

Welcome to the space of flows
Conference introduction by John Thackara

Last week I stopped off at an airport washroom to freshen up. Before moving to a stand-up cubicle, I placed my bag - this bag (shows bag) - on one of the sinks. A few moments later, when I picked the bag up again, it was full of water: The tap had opened automatically.

For cost-saving, and no doubt good environmental reasons, the tap had been fitted with a chip, and a sensor and told: " only release water when someone is standing in front of you".

But tell me honestly: does this red bag look like me? Or you? Welcome, I thought - as I sloshed the bag around - welcome to the space of flows.

So what are we to make of the trillions of smart tags, sensors, smart materials, connected appliances, wearable computing, and soon implants, that are now being unleashed upon the world? To what question are they an answer? Who is going to look after them, and how? And what social consequences will follow when every object around us becomes smart, and connected?

You might think that these questions would preoccupy anyone affected by computers, networks, and technology - namely, all of us. But you'd be wrong. 'Tech' was so badly over-sold during the dot.com boom that now, when boom has turned to bust, we don't even want to think about technology.

New technology used to be an end-in-itself. During the industrial age (which we now pretend was in the past) its benefits seemed to be self-evident: better, faster, smarter, and cheaper, products.The irony is that, having proclaimed a 'new' economy, the dot.coms collapsed because they offered little value other than 'tech'.

But 'tech' is no longer an end-in-itself for people in their daily lives. Pointless gadgets and devices - autistic automation - no longer turn us on.
We're like addicts on a three-step programme. "I'm a tech-aholic, but I don't touch tech anymore".

The disappearance of technology is a bad reason to stop thinking about it - for two reasons.

First, because a powerful and transformative wave of new technology is coming anyway - and if we don't set the agenda for its use, others will.
Right now, for example, police and security forces, and the military, have malign plans for all this stuff. They are busy developing applications for pervasive computing that boil down to tracking people, and then killing them.
In the domain of policing and law enforcement, a whole new industry, called digital ID, is emerging. This new industry launched its own conference, ID World, in Denver last month.

So although many citizens, and much of the media, might find 'tech' to be an old-hat story - the Feds and the cops certainly don't. In a world suffused with pervasive computing, digital Identity issues will forever effect our personal interaction with networks, and with each other.

Many 'civilian' companies, having also been left to get on with it, are also taking liberties with our liberty.

Several firms are pushing the concept of "proactive" computing - computing that is, in Philips' words, "perceptive of our needs". Philips' has assumed, in advance, that our 'needs' are reducable to in-home information, and entertainment.

Olivetti are betting on the concept of cocooning - a vision of family life in which nervous consumers barricade themselves in wireless-enabled fortresses. So much for public life.

Intel is also pushing the proactive computing paradigm. It makes the airy promise that "autonomic computing...will make us...more productive ...and leave human beings free to concentrate on higher level functions". I am sure we all look forward with pleasure to a world in which Intel-enabled "robotic hypothesis generation...produces answers before they are required...‰.

It sounds to me like MSWord in 3D. Wonderful.

Many of the designers and companies who now promote pervasive computing behave as if the natural world and its inhabitants - you and me - simply did not exist. As the inaugural issue of Pervasive Computing put it this summer, with breathtaking arrogance: our world is „like the American West...a rich, open space where the rules have yet to be written and the borders to be drawn‰.

Think about that statement: "a rich open space where the rules have yet to be written and the borders to be drawn". When it comes to pervasive computing, the rest of us are reduced to the status of native American Indians - and we know what happened to them.

These technologies promise to transform the ways we experience and live in the world. But did any of these guys ask our permission to "produce answers before they are required"? Have we debated the consequences? No we have not. After all, tech is "old news". We don't talk about that anymore.

I said that disappearance of computing is a bad reason to stop thinking about it for two reasons. The second reason is that there are positive - indeed essential - uses for pervasive computing that need to prioritised over military and police ones. I refer to the creation of a new new economy - one that is environmentally sustainable, and socially just.

If you have been to a Doors conference before, or read books by people such as Paul Hawken or Ezio Manzini (who is speaking here) you will have heard of the "service and flow economy". We are in a transition from an economy of transactions&Mac246; selling and buying things - to what Hawken calls „an ecology of relationships and contexts‰. The quality of these services - not the acquisition of goods - will become our measure of affluence.

In this new new economy, new kinds of services are needed that will promote well-being in ways that better protect the ecosystem, and cultural and social infrastructures, upon which we all depend.

But the greater part of this service-and-flow economy has yet to be designed. And that's the main reason we're all here today. Flows - of matter, of energy, of information, of people - these flows can be designed - but 'designed' in a way that entails a fundamental change in the relationship between 'producer' and 'consumer' .

This transformation involves a focus on principles of relationship, connection, communication, and interaction.

Over the next days we will discuss three aspects of the design agenda for flow: why flows - of matter and energy and information, are important; designing ways to perceive flows; and thirdly, re-designing the design process itself.

Today, we look at the big picture in order to understand why flows matter.

The theme of day two, tomorrow, is designing ways to perceive flows. This is important, because in order to do things differently, we need to see things differently. We need to experience the systems and processes on which we depend, in order to look after them.

To take just one example, buildings consume a lot of energy - but we don&Mac226;t see&Mac226; heat flying out of the windows. If we did, maybe our day-to-day behaviour would change.

Designing flow-revealing experiences won't be easy. Systems are, by their nature, invisible, and we often lack metaphors or mental models to make sense of the bigger picture. But many affective representations of complex phenomena have been developed in recent times: physicists have illustrated quarks; biologists have mapped the genome; doctors have described immune systems in the body; network designers have mapped communication flows in buildings.

Many companies are already busy wiring up digital nervous systems that connect together everything involved in their operations: IT systems, factories and employees, as well as suppliers, customers, and products. Their aim is to be able to monitor everything important in 'real-time'.

Some companies are developing 'dashboards' that measure key indicators, compare their performance against goals - and alert managers if a deviation becomes large enough to warrant action. We need dashboards, too, for cities and buildings - and you will see scenarios for those over the coming days.

The more control-minded firms - among them GE, the world&Mac226;s largest - aspire to convert their information flows into a vast spreadsheet. They aspire to create, as Ludwig Siegele put it in The Economist, not a new economy but a "now economy".

This new wave of technology confronts us with a design dilemma. We are filling our world with complex technical systems - on top of the natural systems that were already here, and social/cultural ones that evolved over thousands of years - without thinking much, if at all, about the consequences.

During the 1990s, we were told that complexity was 'out of control' - too complex to understand, let alone to shape, or re-direct. But out-of-control&Mac226; is an ideology, not a fact.

The purpose of systems literacy in design is not to watch from the outside - it is to enable action. On Day 3 we therefore look at the design process in the space of flows&Mac246; and what it means to move from designing things, to designing systems. When computers disappear, what then will we design? How do we move from a project model, to a continuous model of design? In what ways are games, simulations and play appropriate modes of designing flows?

The challenge for design is the transition from designing things, to designing systems&Mac246; and from a project-based to a continuous model of the design process. Systems and processes never stop changing, so neither can design.

As we move from a project model, to a continuous model of design&Mac246; which is increasingly the norm in information technology, and in management consulting&Mac246; we need new metaphors for what we do: games, simulations and play may be more appropriate modes of designing flows.

end

-------------------

DUTCH version

Welkom in de ruimte van Flows

John Thackara

In het verleden was nieuwe technologie een doel op zich. Drie generaties later lijken de voordelen daarvan nog altijd vanzelfsprekend: betere, snellere, slimmere en goedkopere producten. Maar 'tech' is in het dagelijks leven van de mens niet meer doel op zich. En we vinden zinloze gadgets en apparaten helemaal niet meer spannend.

Wat moeten we dan wel denken van die enorme hoeveelheid slimme tierlantijnen, sensoren, slimme materialen, verbonden apparaten, draagbare computertoepassingen en binnenkort zelfs implantaten waarmee de wereld wordt overspoeld? Op welke vraag geven zij een antwoord? Wie zal ze beheren, en hoe? Welke sociale gevolgen zullen zich voordoen wanneer elk voorwerp om ons heen 'smart' en 'connected' is?

Je zou denken dat deze vragen iedereen bezighouden die te maken heeft met computers, netwerken en technologie, oftewel: ons allemaal. Toch is dat niet zo. Technologie is tijdens de hausse van de internetbedrijven met zoveel overdrijving verkocht, dat we na het instorten van die hausse niet eens meer over technologie na wìllen denken.

Dat is een domme fout, en wel om twee redenen. Ten eerste komt deze golf van nieuwe technologie hoe dan ook op ons af. Als wìj het gebruik ervan niet in onze agenda opnemen, zullen anderen dat doen. De politie, inlichtingendiensten en het leger bijvoorbeeld, denken hard na over de vraag hoe zij dit materiaal kunnen gebruiken. Zij hebben zich gestort op het ontwikkelen van toepassingen voor 'pervasive computing' waarmee zij, kort gezegd, mensen kunnen opsporen en doden.
In het zogenoemde burgerlijke domein van het politiewerk en de wetshandhaving is een geheel nieuwe branche in opkomst: de 'digitale identificatie'. Deze nieuwe branche hield de afgelopen maand een eigen conferentie in Denver: "ID World".

Technologie mag door veel burgers en een groot deel van de media dus als afgezaagd worden beschouwd, de inlichtingendiensten en de politie denken daar heel anders over. Als 'pervasive computing' zich over de wereld heeft verspreid, zullen digitale identiteitsvraagstukken onze interactie als persoon – met netwerken en met elkaar – voor altijd beïnvloeden.

En hebt u al gehoord van "intelligent stof"? John Gage van Sun Microsystems houdt er rekening mee dat wij binnenkort wolken van minuscule microfoons, elektronische neuzen en locatiedetectoren over het slagveld zullen uitstrooien. Deze apparaatjes zullen in staat zijn om zonder menselijke tussenkomst draadloze netwerken te vormen - een "slimme planetaire huid", zoals Sun dat uitdrukt. Deze zal informatie over de fysieke wereld en de mensen die zich daarin verplaatsen, doorgeven aan de oorlogsleiders. U kunt zich wel voorstellen wat de generaals met dat soort informatie van plan zijn. En u dacht dat landmijnen een probleem waren? Wacht maar totdat het Pentagon met sproeivliegtuigen minuscule slapende bommen ter grootte van hagelstenen over de wereld uitstrooit.

Ook niet-militaire bedrijven veroorloven zich vrijheden met onze vrijheid. Verschillende bedrijven maken zich sterk voor "proactieve" computertoepassingen, die volgens Philips "gevoelig zijn voor onze behoeften" – al gaat Philips er bij voorbaat vanuit dat deze behoeften reduceerbaar zijn tot informatie, communicatie en recreatie in huis. Ook Olivetti Tecnost, niet afgeschrikt door het feit dat "thuis vijandig staat tegenover automatisering", heeft ingezet op het principe van cocooning – een visie op het gezinsleven waarbij zenuwachtige consumenten zich verschansen in hun draadloos uitgerust fort. Vaarwel openbaar leven.

Ook Intel maakt zich sterk voor het proactieve computeridee met de ijle belofte dat wat zij "automatisch computergebruik" noemen, ons "productiever zal maken ... en de mens de vrijheid zal geven zich te concentreren op de hogere levensfuncties." Ik weet zeker dat wij allemaal met veel plezier uitkijken naar een wereld waarin een met Intel uitgeruste "hypothetische robotgeneratie ... antwoorden produceert nog voordat deze nodig zijn.. ."

Met een dodelijke combinatie van arrogantie en onwetendheid gedragen de ontwerpers en bedrijven die nu 'pervasive computing' bevorderen, zich alsof de natuurlijke wereld en haar inwoners – u en ik – gewoon niet bestaan. Zoals het openingsnummer van Pervasive Computing deze zomer stelde, is onze wereld "als het Amerikaanse Westen ... een rijke, open ruimte, waarin nog geen regels zijn opgeschreven en de grenzen nog moeten worden getrokken".

Deze technologieën beloven ons een transformatie van de manier waarop wij de wereld beleven en er in leven. Maar heeft iemand ons daarvoor toestemming gevraagd? Hebben we met elkaar gesproken over de gevolgen? Nee, dat hebben we niet. Technologie was immers oud nieuws.

Het verdwijnen van computergebruik is geen goede reden om er niet meer over te denken.

De tweede reden is, dat er positieve – essentiële – gebruiksmogelijkheden bestaan voor pervasive computing, die prioriteit verdienen boven de militaire en politionele toepassingen. Ik verwijs hierbij naar de schepping van een nieuwe-nieuwe economie – een die voor het milieu duurzaam is en sociaal rechtvaardig. Als u eerder naar een Doorsconferentie bent geweest of boeken heeft gelezen van mensen als Paul Hawken of Ezio Manzini (die hier ook spreekt), heeft u gehoord van de 'service and flow economy'. Wij bevinden ons in een overgang van een transactie-economie, waarbij wij dingen kopen en verkopen, naar wat Hawken aanduidt als een 'ecologie van relaties en contexten'. De kwaliteit van deze diensten – niet de verwerving van goederen – zal onze maatstaf van welvaart worden. De nieuwe diensten in deze nieuwe-nieuwe economie zullen ons welzijn op zo'n manier bevorderen dat het ecosysteem, waarvan wij allen afhangen, beter wordt beschermd.

Maar het grootste deel van deze 'service-and-flow economy' moet nog worden vormgegeven. En dat is de hoofdreden waarom we hier vandaag allemaal zijn. Wij zullen de komende dagen discussiëren over drie aspecten van de vormgevingsagenda voor Flow: het belang van flows – van materie, energie en informatie; het ontwerpen van manieren om deze flows waar te nemen; en ten derde, het opnieuw ontwerpen van het ontwerpproces zelf.

Vandaag kijken we, om inzicht te krijgen in het belang van flows, naar het grote geheel.

Het thema van dag twee is het bepalen van manieren om flows waar te nemen. Dit is belangrijk omdat wij dingen pas anders doen, wanneer wij ze anders zien. Voordat we de systemen en processen waarvan wij afhangen kunnen beheren, moeten we ze kunnen beleven. Om maar een voorbeeld te noemen: gebouwen verbruiken veel energie, maar wij zien geen warmte uit de ramen stromen. Als wij dat deden, zou ons dagelijks gedrag misschien veranderen. Het ontwerpen van ervaringen die flows zichtbaar maken is niet gemakkelijk. Systemen zijn van nature onzichtbaar en we hebben vaak geen metaforen of denkmodellen om wijs te worden uit het grotere geheel. Toch zijn er in het recente verleden veel effectieve voorstellingen van complexe verschijnselen gemaakt. Natuurkundigen hebben quarks zichtbaar gemaakt; biologen hebben het genoom in kaart gebracht; artsen hebben het immuniteitssysteem van het lichaam beschreven; netwerkontwerpers hebben de communicatiestromen in gebouwen in kaart gebracht.

Veel bedrijven zijn al hard aan het werk om digitale zenuwstelsels aan te leggen waarmee zij een verbinding kunnen leggen tussen alles wat met hun activiteiten te maken heeft: IT-systemen, fabrieken en werknemers, maar ook leveranciers, afnemers en producten. Zij streven ernaar alles wat belangrijk is "real-time" te kunnen waarnemen. Sommige bedrijven ontwikkelen "dashboards", waarmee zij sleutelindicators meten, prestaties met gestelde doelen vergelijken en managers waarschuwen zodra een afwijking zo groot wordt dat maatregelen geboden zijn. Ook wij hebben dashboards nodig, voor steden en gebouwen – en u zult daar de komende dagen dan ook scenario's voor te zien krijgen.

De meer op controle gerichte ondernemingen, zoals GE, de grootste ter wereld, hebben de ambitie hun informatiestromen om te zetten in een enorm rekenblad. Zij ambiëren, zoals Ludwig Siegele in The Economist stelt, niet een nieuwe economie maar een 'nu economie.
Deze nieuwe golf van technologie stelt ons voor een ontwerpdilemma. Wij vullen de wereld met complexe technische systemen – bovenop de natuurlijke systemen die al bestaan en de sociaal-culturele systemen die in de loop van duizenden jaar zijn geëvolueerd, maar we denken nauwelijks of helemaal niet na over de gevolgen daarvan. In de jaren negentig vertelde men ons dat complexiteit 'ongecontroleerd' was, en te ingewikkeld om te begrijpen, laat staan te vormen of te begeleiden.

Maar ongecontroleerd is een ideologie, geen feit. Op dag drie kijken we naar het ontwerpproces in de ruimte van flows en wat de overgang betekent van het ontwerpen van dingen naar het ontwerpen van systemen. Wanneer computers verdwijnen, wat zullen we dan ontwerpen? Hoe gaan we van een projectmodel naar een model van doorlopend ontwerp? Op welke wijze zijn games, simulatie en spel geschikte manieren voor het ontwerpen van flows? De uitdaging voor ontwerpers is de overgang van het ontwerpen van dingen naar het ontwerpen van systemen, van een projectmodel naar een model van doorlopend ontwerp. Systemen en processen zijn aan voortdurende verandering onderhevig, en dat zou ook voor het ontwerpen moeten gelden. De overgang van een projectmodel naar een doorlopend-ontwerpmodel – en dit is steeds meer de norm in de informatietechnologie en het organisatieadvies – heeft geleid tot een behoefte aan nieuwe metaforen voor wat wij doen; games, simulatie en spel kunnen beter passende methoden blijken om vorm te geven aan flows.